Ταξιδιωτικός Οδηγός για το Παρίσι, Ξενοδοχεία στο Παρίσι, Εκδρομές οργανωμένες και ατομικά ταξίδια στο Παρίσι

Η πόλη του Παρισιού εξελίχθηκε από έναν κέλτικο οικισμό, στα μέσα του 3ου αιώνα προ Χριστού πάνω στο νησί που βρίσκεται το σημερινό κέντρο της μεγαλούπολης, στον ποταμό Σηκουάνα. Το 52 π.Χ ο οικισμός κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Τότε το Παρίσι ονομαζόταν 'Lutetia'. Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο οικισμός μεγάλωσε σημαντικά και επεκτάθηκε και στην αριστερή όχθη του ποταμού Σηκουάνα. Εκεί δημιουργήθηκαν ένα αμφιθέατρο, λουτρά και ένας χώρος συγκέντρωσης (Forum). Η πρώτη φορά που αναφέρεται στην ιστορία η πόλη των Παρισίων είναι από τον Ιούλιο Καίσαρα, στο έργο του "Ιστορία". Εκεί την αναφέρει ως Λουτητία και την φυλή που κατοικεί εκεί, ως Παρίσιους. Μέχρι τώρα έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να αποσαφηνιστεί η προέλευση των ονομάτων αυτών. Σύμφωνα με μια τολμηρή άποψη, προέρχεται από την ελληνική λέξη "πάρισος", δηλαδή αυτός που απέχει εξίσου από δύο ή περισσότερα σημεία. Οι Έλληνες άποικοι ονόμασαν Πάρισο - απέχει ίσα και από τις δύο ακτές - το νησί αυτό του Σηκουάνα "Ιλε ντε λα Σιτέ", όπου ιδρύθηκε ο πρώτος οικισμός και ξεκίνησε η πόλη των Παρισίων.

Το 508 το Παρίσι έγινε πρωτεύουσα του κράτους των Φράγκων. Το 586 μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε την πόλη ολοσχερώς. Ο πολύ σκληρός χειμώνας 763/764 - ο ποταμός Σηκουάνας πάγωσε ως τον πυθμένα - ήταν η αιτία του λιμού στο Παρίσι, ενώ πολλοί άνθρωποι πέθαναν από το κρύο. Η πόλη έχασε την σημασία της και, το 794, ο Κάρολος ο Μέγας έκανε το Άαχεν πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Τον 9ο αιώνα το Παρίσι δέχτηκε αλλεπάλληλες επιθέσεις των Βίκινγκς. Παρ' όλες τις πολύμηνες επιθέσεις των Βίκινγκς, και μετά από σκληρές μάχες και πολλά θύματα, και, αφού μεγάλο μέρος της πόλης είχε καεί, οι Βίκινγκς δεν ξαναεπιτέθηκαν στο Παρίσι. Το 987 ο Ούγος των Καπέτων (Hugo Capet) έγινε βασιλιάς, έκανε το Παρίσι πρωτεύουσα της Γαλλίας και ίδρυσε την δυναστεία των Καπέτων που διήρκεσε μέχρι το 1328.

Στις αρχές του 16ου αιώνα πέθαναν πολλοί κάτοικοι της πόλης από χολέρα και άλλες μολυσματικές ασθένειες. Κάτω από την βασιλεία του Φραγκίσκου Α΄ (1494-1547) αναπτύχθηκε η τέχνη και ο πολιτισμός. Αγόρασε πολλά έργα τέχνης του Τιτσιάνο, του Μιχαήλ Αγγέλου και του Ραφαήλ, θέτοντας τις βάσεις για την βασιλική συλλογή πινάκων ζωγραφικής. Επίσης προεξέτεινε το κάστρο Φονταινεμπλό, ίδρυσε το "Γαλλικό Κολλέγιο", το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα, και εκεί διδάσκονταν Ελληνικά, Λατινικά και Εβραϊκά. Κατά την διάρκεια των πολέμων των Ουγενότων από το 1562 μέχρι το 1598 το Παρίσι έμεινε σε καθολική ιδιοκτησία. Κατά την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, 24 Αυγούστου 1572, δολοφονήθηκαν 3000 με 10000 Ουγενότοι στο Παρίσι. Το 1598 με το Έδικτο της Νάντης οι πόλεμοι των Ουγενότων τερματίσθηκαν.Υπό τον Λουδοβίκο ΙΓ΄ η οικονομία της πόλης άρχισε να βελτιώνεται. Ίδρυσε τρία τμήματα του Παρισιού, τα οποία υπάρχουν ως σήμερα. Το ανάκτορο του Λουξεμβούργου (Palais de Luxembοurg) και το Βασιλικό Ανάκτορο (Palais Royal) χτίστηκαν εκείνη την περίοδο. Το βασιλικό τυπογραφείο (1620), ο Βοτανικός Κήπος (1626) και η Γαλλική Ακαδημία (1635) ενδυνάμωσαν την πολιτιστική σημασία της πρωτεύουσας.

Κατά την διάρκεια του 19ου και 20ου αιώνα, το Παρίσι δέχεται συχνά την Παγκόσμια Έκθεση, που σημαδεύει έντονα την πρωτεύουσα. Ο Πύργος του Άιφελ εγκαινιάστηκε για την Έκθεση του 1889 (εκατό χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης), το μετρό γι' αυτή του 1900. Ο γερμανικός στρατός κατέλαβε το Παρίσι κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από το 1940 έως το 1944. Στις 25 Αυγούστου 1944 η άφιξη του δεύτερου τάγματος τεθωρακισμένων του στρατηγού Λεκλέρκ (Leclerc) σήμανε και το τέλος της κατάληψης της πρωτεύουσας, χωρίς να σημειωθούν παραπάνω ζημιές, καθώς ο στρατηγός Ντίτριχ φον Χόλτιτς (Dietrich von Choltitz), Στρατιωτικός Διοικητής της πόλης, δεν υπάκουσε στις διαταγές του Χίτλερ, που απαιτούσε την καταστροφή του Παρισιού[2]. Το Παρίσι οργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1900 και του 1924. Ήταν, επίσης, υποψήφια πόλη το 1992, το 2008 και για τους Αγώνες του 2012, που κερδήθηκαν τελικά από τις πόλεις της Βαρκελώνης, του Πεκίνου και του Λονδίνου αντίστοιχα.

Η γαλλική πρωτεύουσα έχει μεγάλο αριθμό ιστορικών και θρησκευτικών κτηρίων, μουσείων, πάρκων και θεάτρων. Στο Παρίσι βρίσκονται περίπου 160 μουσεία, 200 μόνιμες εκθέσεις τέχνης (γκαλερί), 100 θέατρα, 600 κινηματογράφοι. Η προσφορά σε πολιτιστικές εκδηλώσεις περιλαμβάνει κονσέρτα, εκθέσεις, φεστιβάλ μουσικής και κινηματογράφου, επιδείξεις μόδας αλλά και αθλητικές εκδηλώσεις. Το παλάτι Φονταινεμπλώ (Fontainebleau) μπήκε, το 1979, στον κατάλογο της UNESCO ως πολιτιστικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και το ίδιο συνέβη με το παλάτι των Βερσαλλιών το 1981 και την όχθη του ποταμού Σηκουάνα το 1991.

Οι συλλογές του επονομαζόμενου "μουσείο - βιβλιοθήκη" παρουσιάζουν την ιστορία της Όπερας τους τελευταίους 3 αιώνες. Καθ' όλη τη διάρκεια του έτους φιλοξενούνται εποχικές εκθέσεις. Στη μόνιμη συλλογή θα βρείτε κοσμήματα, γλυπτά, βιβλία ιστορίας, πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφίες, σφραγίδες, διακοσμητικά αντικείμενα, λογοτεχνία, υφάσματα, κοστούμια εποχής, σκίτσα, μουσική.

Κάποτε, τα Ηλύσια Πεδία συμβόλιζαν την αριστοκρατική, μεγαλοπρεπή ζωή και την πολυτέλεια. Με την Αψίδα του Θριάμβου στο ένα άκρο της και τους κήπους των Tuileries στο άλλο μπορούσε κανείς να ακούσει μια αντεργκράουντ ορχήστρα τζαζ και να απολαύσει στρείδια με σαμπάνια τα μεσάνυχτα. Ομως η λεωφόρος, όπου ο Σαρλ Ντε Γκωλ γιόρτασε την απελευθέρωση της Γαλλίας από τους Ναζί, που κάποτε θεωρείτο «η ομορφότερη λεωφόρος του κόσμου» υποβιβάστηκε, όπως η Times Square στη Νέα Υόρκη και η Oxford Street στο Λονδίνο σε εμπορικό τουριστικό δρόμο. Τα περισσότερα μουσικά κλαμπ εξαφανίστηκαν. Οι περισσότεροι κινηματογράφοι κλείνουν. Ενίοτε έχει κανείς την εντύπωση ότι το μόνο που απέμεινε στα δύο σχεδόν χιλιόμετρα της οδού είναι οι μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων που αντέχουν να πληρώσουν το νοίκι.

Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται σήμερα το μουσείο του Λούβρου χτίστηκε το 1190 από το βασιλιά Φίλιππο - Αύγουστο και αρχικά χρησίμευε ως φρούριο για την προστασία του Παρισιού από τις επιδρομές των Βίκινγκ. Επί Φραγκίσκου Α' απώλεσε τον επιβλητικό του πύργο φυλακή και αντικαταστάθηκε από ένα κτίριο αναγεννησιακού ρυθμού. Με το πέρασμα των χρόνων και των βασιλέων προστέθηκαν και νέα κομμάτια. Πιο πρόσφατη προσθήκη είναι η γυάλινη πυραμίδα, στο κεντρικό προαύλιο, από την οποία ο επισκέπτης εισέρχεται στο μουσείο. 8 είναι τα τμήματα στα οποία χωρίζεται η συλλογή του Λούβρου: εκθέματα από την Ανατολή, Ισλαμική τέχνη, Αιγυπτιακές αρχαιότητες, Ελληνικές, Ετρουσκανές και Ρωμαϊκές αρχαιότητες, πίνακες ζωγραφικής, γλυπτά, έργα τέχνης, σκίτσα μέχρι το 1848. εδώ φιλοξενούνται έργα όπως η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, η Αφροδίτη της Μήλου (γλυπτό της Μήλου από τους ελληνιστικούς χρόνους), η αυτοπροσωπογραφία του γερμανού ζωγράφου 'Αλμπρεχτ Ντύρερ, η Σταύρωση μετά Δωρητών του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Greco), ο Κώδικας νόμων του βασιλιά της Βαβυλωνίας Χαμουραμπί.

Το κτήριο του μουσείου σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Βικτόρ Λαλού (Victor Laloux) και κατασκευάσθηκε με την επίβλεψή του καθώς και των αρχιτεκτόνων Λυσιέ Μάν(ι) (Lucien Magne) και Εμίλ Μπενάρ (Émile Bénard). Άρχισε να κατασκευάζεται το 1898 και χρησιμοποιήθηκε, από το 1900[1] έως το 1939, ως κτήριο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της σιδηροδρομικής εταιρείας Παρισιού - Ορλεάνης (Chemin de fer de Paris à Orléans) επί 39 χρόνια. Το μήκος που είχαν οι πλατφόρμες του, όμως, κατέστησαν το σταθμό ακατάλληλο για τα μεγάλου μήκους τρένα της εποχής. Έτσι, ο σταθμός άρχισε να χρησιμοποιείται μόνο από τους συρμούς του προαστιακού, ενώ ένα τμήμα του, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου χρησιμοποιήθηκε ως ταχυδρομικό γραφείο αλλά και ως σταθμός μεταφοράς κρατουμένων στη Γερμανία. Ο σταθμός χρησιμοποιήθηκε, επίσης, για τη μεταφορά των επαναπατριζόμενων Γάλλων από τα Στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αναμνηστική πλάκα χρήσης του Ορσέ ως σταθμού επαναπατρισμού Γάλλων κρατουμένων.Μετά τον Πόλεμο χρησίμευσε ως στούντιο για το γύρισμα αρκετών ταινιών (όπως η Δίκη του Φραντς Κάφκα σε σκηνοθεσία Όρσον Γουέλς και ως κέντρο δημοπρασιών, καθώς το κτήριο των δημοπρασιών (Hôtel Drouot) ανακατασκευαζόταν. Το κτήριο σταμάτησε οριστικά να χρησιμοποιείται το 1973. Το 1977 η Γαλλική Κυβέρνηση αποφάσισε τη μετατροπή του κτηρίου σε μουσείο αφιερωμένου αρχικά στην τέχνη του 19ου αιώνα, ενώ το 1978 χαρακτηρίστηκε ως εθνικό μνημείο. Την αναμόρφωση ανέλαβαν οι αρχιτέκτονες Ρενό Μπαρντόν, Πιέρ Κολμπόκ και Ζαν-Κλώντ Φιλιππόν, ενώ την αναμόρφωση των εσωτερικών χώρων η Ιταλίδα αρχιτέκτονας Γκαέ Αουλέντι (Gae (Gaetana) Aulenti). Οι εργασίες άρχισαν το 1983 και ολοκληρώθηκαν το 1986. Κατασκευάστρια εταιρεία ήταν η Γαλλική Bouygues. Η αναμόρφωση περιλάμβανε, ουσιαστικά, την ανακατασκευή των δαπέδων και των τεσσάρων ορόφων του κτίσματος και, φυσικά, τη συντήρηση των διακοσμητικών στοιχείων του. Το νέο μουσείο εγκαινιάσθηκε από τον τότε Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Μιτεράν την 1η Δεκεμβρίου 1986 και άνοιξε για το κοινό στις 9 του ίδιου μήνα.

Το Κέντρο Ζορζ Πομπιντού (Centre Georges Pompidou), γνωστό και ως Κέντρο Μπομπούρ ή απλά Μπομπούρ (Beaubourg), είναι πολιτιστικό κέντρο που βρίσκεται στο τέταρτο δημοτικό διαμέρισμα (4eme Arrondisement) στην περιοχή Μπομπούρ του Παρισιού στη Γαλλία. Εγκαινιάστηκε το 1977 και φιλοξενεί τη Δημόσια Βιβλιοθήκη Πληροφοριών και το Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Φέρει το όνομα του πρώην προέδρου της Γαλλίας Ζορζ Πομπιντού την περίοδο 1969-1974.Ο Πικάσο ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος ως ζωγράφος και ως σχεδιαστής, ακόμη και για τα δεδομένα των μεγαλύτερων καλλιτεχνών του κόσμου. Εργάστηκε εξίσου με ελαιογραφίες, υδατογραφίες, παστέλ, κάρβουνο, μολύβι και μελάνι. Απέδωσε σύνθετες σκηνές ως απλές γεωμετρικές μορφές στα έργα του Κυβισμού, αλλά δημιούργησε επίσης και μεγαλοπρεπή ρεαλιστικά πορτραίτα. Τα σκίτσα του με μελάνι και μολύβι φίλων του από την εποχή του Κυβισμού και κατόπιν, εκτιμούνται για την υποτιμημένη οικειότητα τους, και είναι παραδείγματα των δεξιοτήτων του. Ο Πικάσσο κινήθηκε με ευκολία στις τέχνες παρά την περιορισμένη ακαδημαϊκή του κατάρτιση (παρακολούθησε μόνο ένα έτος στη βασιλική ακαδημία της Μαδρίτης). Τα ταλέντα του αυξήθηκαν από μια αυστηρή αίσθηση καθήκοντος στην εργασία του, που κράτησε μέχρι τα τελευταία έτη της μακρόχρονης ζωής του. Πέθανε σε ηλικία 92 ετών το 1973 και τάφηκε δίπλα στην σύζυγο του Ζακλίν στον κήπο του κάστρου Βωβενάργκ, που του ανήκε, στο χωριό Βωβενάργκ της Γαλλίας.

Ο Πάμπλο Ντιέγκο Χοσέ Φρανσίσκο ντε Πάουλα Χουάν Νεμοπουσένο Μαρία ντε λος Ρεμέντιος Σιπριάνο ντε λα Σαντίσιμα Τρινιντάντ Ρουίς αϊ Πικάσο η απλά Πάμπλο Πικάσο (25 Οκτωβρίου, 1881 - 8 Απριλίου, 1973) ήταν και είναι ένας από τους κυριότερους Ισπανούς εκπροσώπους της τέχνης του 20ου αιώνα, συνιδρυτής μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ του κυβισμού και με σημαντική συνεισφορά στη διαμόρφωση και εξέλιξη της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.

Το Μουσείο Ροντέν (Musée Rodin) βρίσκεται στο Παρίσι και αποτελεί μουσείο αφιερωμένο στο έργο του Γάλλου γλύπτη Ωγκύστ Ροντέν. Το κτίριο που στεγάζει σήμερα το μουσείο στέγαζε προηγουμένως το ξενοδοχείο Biron στο οποίο διέμενε ο Ροντέν από το 1908 μέχρι το θάνατό του. Το 1912, το γαλλικό κράτος σχεδίαζε την κατεδάφιση του ξενοδοχείου αλλά ο Ροντέν έπεισε τις αρχές να διατηρηθεί το κτίριο και να μετατραπεί αργότερα σε μουσείο όπου θα εκτίθενται τα έργα του, με αντάλλαγμα την παραχώρηση από μέρους του όλων των έργων του στη γαλλική κυβέρνηση. Λειτούργησε για πρώτη φορά το 1919. Στα εκθέματα του συμπεριλαμβάνονται και έργα άλλων καλλιτεχνών όπως του Βίνσεντ βαν Γκογκ, που είχαν παραχωρηθεί στον Ροντέν. Επιπλέον, μία αίθουσα είναι αφιερωμένη σε έργα της γλύπτριας Καμίλ Κλωντέλ, συνεργάτιδας και συντρόφου του Ροντέν. Αντίστοιχο μουσείο αφιερωμένο στον Ροντέν βρίσκεται στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, στο οποίο εκτίθεται η μεγαλύτερη συλλογή έργων του εκτός Παρισιού. Αποτελεί δωρεά του Jules Mastbaum (1872–1926), ο οποίος ξεκίνησε από το 1923 να συλλέγει έργα του Ροντέν με στόχο την ίδρυση ενός μουσείου, ως προσφορά στην αμερικανική πόλη. Για την κατασκευή του εργάστηκαν οι Γάλλοι αρχιτέκτονες Πολ Κρε (Paul Cret) και Ζακ Γκρεμπέρ (Jacques Gréber), ενώ εγκαινιάστηκε στις 29 Νοεμβρίου 1929.

Αριστούργημα της γοτθικής αρχιτεκτονικής, ο καθεδρικός ναός της Νοτρ-Νταμ, χτίστηκε από τον 12ο μέχρι τον 14 αιώνα και η ιδέα του συλλήφθηκε από τον Maurice de Sully. Ταυτόχρονα αποτελεί και το σημείο 0 της πόλης του Παρισιού, από το οποίο μετρούνται όλες οι αποστάσεις. Ο Πάπας Αλέξανδρος Γ' έθεσε το θεμέλιο λίθο του ναού το 1163 και επακολουθούν 170 χρόνια μόχθου μέχρι την αποπεράτωση του ναού. Στο εσωτερικό της δεσπόζουν έργα μεγάλων γλυπτών όπως οι Ραβί, Κουστού και Κουαζεβόξ. Στο ηγεμονικό αυτό περιβάλλον στέφονταν βασιλείς και αυτοκράτορες και ευλογούνταν οι σταυροφόροι. Έχει γνωρίσει όμως και ταραχές από τους επαναστάτες που τη λεηλάτησαν και τη μετέτρεψαν σε ναό λατρεία της Λογικής, αλλά και τη χρησιμοποίησαν και ως αποθήκη κρασιού.

Κατασκευάστηκε για τη διεθνή έκθεση του 1889 ως μια προσωρινή παρέμβαση στον ουρανό του Παρισιού, από τον Γκυστάβ 'Αιφελ, για το οποίο επικρίθηκε ανελέητα στις μέρες του. Πρόσφατα ανακαινίστηκε και τοποθετήθηκε νέος φωτισμός και αποτελεί πλέον το σήμα κατατεθέν της πόλης του Παρισιού.

Όταν ο Λουδοβίκος ΙΕ' ανάρρωσε από σοβαρή ασθένεια το 1744, αποφάσισε να χτίσει μια μεγαλοπρεπή εκκλησία για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στην Αγία Γενεβιέβη. Ο αρχιτέκτονας Σουφλό σχεδίασε την εκκλησία σε νεοκλασσικό ρυθμό. Με την έναρξη της επανάστασης η εκκλησία μετατράπηκε σε Πάνθεον- τόπο που θάβονταν επιφανείς Γάλλοι. Έτσι εδώ είναι θαμμένοι οι Βολταίρος, Ζαν-Ζακ Ρουσό, Βίκτορ Ουγκό και Εμίλ Ζολά.

Το Παρίσι, όπως και το Λονδίνο, είναι μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη με πολλούς πράσινους χώρους: πάρκα, κήποι, δάση στολίζουν την ατμόσφαιρα της γαλλικής πρωτεύουσας. Οι μεγαλύτεροι χώροι πρασίνου είναι τα δάση Bois de Vincennes και Bois de Boulogne (Δάσος της Βουλώνης), οι οποίοι καλύπτουν μια έκταση περίπου 10 τετρ. χιλ. και 8,5 τετρ. χιλ. και βρίσκονται στο νοτιοανατολικό και δυτικό άκρο του Παρισιού αντιστοίχως. Και τα δυο δάση περιλαμβάνουν ιππόδρομο, νησάκια, λίμνες, κήπους και άλλους πόλους έλξης, για παράδειγμα το ζωολογικό κήπο του Βενσέν (Vincennes) ή το μουσείο επιστημών Exploradome στη Βουλώνη. Πάρκο Monceau – Λίμνη στο Bois de Vincennes – Άποψη του πάρκου Buttes-Chaumont. Άλλοι σημαντικοί χώροι πρασίνου είναι οι φημισμένοι κήποι του Λουξεμβούργου (Jardins du Luxembourg), που περιλαμβάνουν και το Ανάκτορο του Λουξεμβούργου, ο Βοτανικός κήπος Jardin des Plantes, με διάφορα μουσεία (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας) και θερμοκήπια και με έναν από τους πιο παλαιούς ζωολογικούς κήπους στον κόσμο (Ménagerie du Jardin des Plantes, έτος έναρξης λειτουργίας το 1794 ), η περιοχή Tuileries, με το Ανάκτορο του Κεραμεικού, το πάρκο Buttes-Chaumont, το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, μια μικρή σπηλιά, το πάρκο Parc de la Villette με το περίφημο Cité des Sciences et de l'Industrie, τα πάρκα Monceau και Montsouris και πολλοί άλλοι χώροι πρασίνου.